‘Criminal’, ondertussen al het vierde album van The Soft Moon sinds het titelloze debuut uit 2010, werd met behulp van twee vooruitgeschoven singles (‘It Kills’ en ‘Burn’) aangekondigd als het hardste annex heftigste album dat Luis Vasquez in elkaar had gestoken. Dat klopt.
De jonge kroonprins en publiekslieveling van al wat muzikaal beweegt tussen postpunk, dark/cold/new wave, krautrock en industrial kiest hier met beide vooruit voor het laatste. Of de overstap van Captured Tracks naar Sacred Bones daar voor iets tussen zit, is niet duidelijk. Wél opvallend is het feit dat The Soft Moon meer en meer de richting uitgaat van Nine Inch Nails, terwijl in de begindagen The Cure, New Order en Bauhaus nog de marsrichting dicteerden.
Tot in den treure moeten we het blijven zeggen en ditmaal is dat alweer niet anders: bij The Soft Moon draait het voornamelijk om de donkere sound van de jaren 1980 en de daarmee gepaarde sfeerschepping. Vasquez slaagt er nauwelijks in om een deftige song te schrijven. De vorm is altijd belangrijker geweest dan de inhoud. De nummers zijn doorgaans niet meer dan schetsen die nauwelijks verder worden uitgewerkt.
Op ‘Criminal’ is dat opnieuw niet anders. Dat geluid bestaat uit gelijke delen ijzige elektronica, schurende noise, dirigistische beats, galmende baslijnen en daaronder Vasquez’ ijle stem. Live werkt die formule echter wel en is The Soft Moon een behoorlijk op de zintuigen spelende pletwals. In de studio wordt het potentieel helaas nooit ten volle benut en haalt elk album dat volgde op het debuut niet meer het niveau van die eersteling.