Als er ergens een bak echo is opengetrokken, dan is dat wel in de studio waar het debuutalbum van de uit Londen afkomstige band Still Corners werd opgenomen. Je oren kunnen letterlijk rondzwemmen in het brede geluid dat Greg Hughes in zijn eigen The Vault heeft opgetrokken. Zonder twijfel niet geschikt dus voor mensen die een natuurlijk en strak geluid willen horen… Maar een warm bad voor hen die zich graag onderdompelen en rondwentelen in de galmende oneindigheid, en een meer dan groots geluid niet uit de weg gaan. Oorspronkelijk bestond Still Corners uit de producer aangevuld met het zoete, lispelende gezang van Tessa Murray, maar de laatste tijd is het project uitgegroeid tot een viertal. Door de galm heen schemeren mysterieuze liedjes die nog wat zwemen naar de Wall Of Sound van Phil Spector, het extatische van freakfolk in zich meedragen, en op het grensgebied hangen tussen lust en pijn. Sommige baslijntjes zouden nooit mogen eindigen, zoals in het bloedmooie ‘Velveteen’, evenals de aanrollende drums die op enkele momenten als een door Donar bestuurde donderbui komen opzetten. Ondanks de krankzinnige dot echo blijkt dan toch weer de subtiliteit en de schoonheid te zegevieren.