Cough is de opvolger van het naar zichzelf genoemde debuut, en is meteen ook de zwanenzang van dit kwintet. Ergens op een podium eind april kondigden ze op het einde van hun set aan dat dit meteen hun laatste concert was geweest. Dischord nam echter het wijze besluit om het net klaar geraakte album toch uit te brengen. Twee drums, twee bassen, een gitaar en twee vocalisten zijn de instrumenten die worden aangewend om alle rockconventies aan hun laars te lappen. De band prefereert om met songstructuren te experimenteren, waardoor de geproduceerde muziek op het eerste gehoor behoorlijk chaotisch en ontoegankelijk klinkt. Onder de vele lagen bevinden zich, net als bij Trumans Water, The Ex of God Is My Co-Pilot heel doordachte structuren met scherpe randjes. Er wordt constant heel energiek en los gemusiceerd, waarbij de creatieve vrijheid het voortouw neemt. Hun aan improvisatie verwante muziek, deze keer met iets meer schwung gebracht dan op het debuut, is echter vooral onvoorspelbaar. Cough is een harde noot om te kraken, die vele luisterbeurten vergt om door het bos die ene struik te vinden. Doorzetters worden echter ruimschoots beloond.