De eerste minuten van ‘Cosmogramma’ maken een kloeke tabula rasa met alles wat we ervoor wisten over Flying Lotus. Geen zwoeldronken beats die schuifelen door een dikke waas van zonnewarmte op het stadsbeton, maar nerveuse electrofusion, met raakpunten aan zowel Fennesz (de rondkaatsende boventonen van een harp), Squarepusher (de nerveus kronkelende baslijn) als Mario Bros (de tsjilpende speelgoedsynths). Het lijkt een statement, en dat is het waarschijnlijk ook. Steve Ellison is een man met een missie, en lijkt vastberaden om als een lichtend baken voorop te hollen van de horde dubsteppers en wonkers die in zijn kielzog volgen, op naar nieuwe horizonten. Of het gras daar groener is, moet nog blijken. ‘Cosmogramma’ voelt vooral als een overgangsplaat: er zijn nog voldoende elementen die herinneren aan het oudere werk, maar je proeft de gretigheid om buiten het vertrouwde kader te breken, goedschiks of kwaadschiks. Er passeren klanken en ideeën die je de adem benemen, maar je voelt dat de mal nog niet helemaal zijn definitieve vorm heeft gekregen. Laat hier geen twijfel over bestaan: van de hele meute vernieuwers die we in de elektronica hebben zien opduiken, geniet Flying Lotus het meest ons vertrouwen. Met ‘Cosmogramma’ duwt hij roekeloos de gaspedaal tegen het metaal, en we gunnen hem even z’n demarrage, sterker nog: we juichen ze toe. De voorganger ‘Los Angeles’ zal tijdens de komende hete zomer (toptemperaturen, zo wordt er nu reeds beweerd) nog altijd net wat vaker in onze playlist vertoeven. Maar dat maakt deze plaat niet minder relevant- wie een idee wil krijgen van waar elektronica anno 2010 nog naartoe kan: alhier een mogelijk antwoord.