Niet langer dan vijf jaar geleden was het totaal ondenkbaar om de naam Justin K. Broadrick en de term popmuziek in één en dezelfde recensie te zien staan. Zijn muzikaal traject liep immers van Napalm Death, Fall Of Because, Head Of David en Godflesh over Techno Animal, Ice, God en The Curse Of The Golden Vampire tot Final en daarbij stonden extremiteit, intensiteit, compromisloosheid en experiment altijd centraal. Broadricks naam stond immers synoniem met grindcore, industriële metal, avant-garde dub, experimentele hiphop of donkere, isolationist soundscapes. Zeker niet met pop en de daarmee gepaarde gaande negatieve connotaties. In 2002 trok hij definitief de stekker uit Godflesh, zijn bekenste, langst lopende en meest productieve project. Met Jesu maakte hij vervolgens een bocht van 180°. Broadrick leek het heavy geluid van Godflesh te hebben ingeruild voor dromerige, repetitieve en minimalistische gitaarcomposities waarbij riffs in de eerste plaats de monotonie dienen en hij zijn naar voren gemixte stembanden niet langer in de vernieling brult, maar integendeel kiest voor ingetogen zangpartijen. Melodie en toegankelijk zijn dan niet langer taboe. Op Conqueror perfectioneert hij het geluid dat hij sinds de Heart Ache ep uit 2004, het titelloze debuutalbum (05) en vooral de Silver ep (05) heeft uitgetekend. Sinds Silver is Jesu bovendien ook een echte band met een vaste line-up bestaande uit Broadrick, bassist Diarmuid Dalton en drummer Ted Parsons (ex- Prong, Swans, Godflesh); en dat is duidelijk te horen. De acht groovy nummer getuigen van een opmerkelijk popkarakter, zonder evenwel te vervallen in meligheid of simplistische eenduidigheid. Deze koerswijziging zal ongetwijfeld de oude fans van Godflesh niet echt plezieren, maar de rest en het jonge grut dat wegloopt met de huidige (post)rockgeneratie en zich nog My Bloody Valentine kan herinneren, kan met veel smaak zijn tanden in Jesu zetten.