Na zijn album met Mats Erlandsson (zie GC#141) waarop hij een rariteitenkabinet aan speeltuigen bespeelde, is Glotman op ‘Compound’ weer terug bij de dubbele bas als voornaamste instrument. De plaat werd opgenomen als trio, samen met pianist Rieko Okuda en percussionist Marcello Silvio Busato, waarna Glotman de geïmproviseerde sessies nabewerkte tot het eindresultaat van twee lange nummers. Okuda en Busato spelen een zeer belangrijke rol in het geheel, en je vraagt je af waarom het resultaat werd uitgebracht onder alleen Glotman’s naam. Staande bas, piano en drums is een vrij standaard setup voor geïmproviseerde jazz, maar het moet worden gezegd dat het trio zijn best doet om meer uit de instrumenten te halen dan alleen de makkelijk bereikbare geluiden. Met name de percussie klinkt alsof Busato werkelijke alle onderdelen van zijn drumkit gebruikt, maar ook Glotman ontlokt allerlei pluk- en wrijfgeluiden aan zijn bas. In veel doet het denken aan bijvoorbeeld The Necks (ik moet met name aan hun album ‘Mindset’ denken), al halen Glotman en consorten het niveau van de Australiërs nergens. Daarvoor dwaalt het teveel, en is ‘Compound’ te vrijblijvend. Dat is ook het belangrijkste onderscheid tussen de platen die hij onder zijn eigen naam maakt, en zijn exercities als KETEV, die veel meer worden voortgedreven door een gevoel van dreiging en stasis. Glotman’s vorige plaat onder eigen naam, ’Études’ (2015), vormt in retrospect dan ook een brug tussen de spanning van KETEV en de meanderende jazz van ‘Compound’. Voor de liefhebbers.
