Het zijn slechts drie nummers die de debuutep van Wolvon telt, maar daarna hebben de oren een grondige schoonmaakbeurt nodig. Die zitten namelijk propvol met de fijnere postwave en noiserock die deze drie heren uit Groningen in dertien minuten tegen het trommelvlies aanplakken. Luid, maar niet zonder de melodie uit het oog te verliezen. Zo heeft Saddled het tweede nummer, opener van de flipkant van 7inch alles van de zoetsappige schuifelpop uit de geboortejaren van de rock-n-roll, opgerold en heruitgevonden in een rafelige en feedbackende noisejas. Afsluiter Shitpuppy is hoekiger, meer aan de kant van de wiskundige noiserock. Cop Shoot Cop in hyperdrive, terwijl de zes minuten durende opener Bland ons mee terugneemt naar de spannende kanten van de indierock aan het eind van de jaren 1980 en het begin van de jaren 1990. (wolvon.bandcamp.com) Katadreuffe, de al even overdonderende noiserockband uit Amsterdam, doet op hun nieuwe ep ‘Period’ dan weer het meeste denken aan een mix van Squirrel Bait en Rodan. Vier korte en puntige noise- en mathrock werkjes die ook veel weg hebben van Girls vs Boys waarbij de saxofoon is vervangen door schel feedbackende gitaren. Zangpartijen, meer gesproken dan gezongen, komen op deze ep sterker uit de verf dan op de voorganger Quel Gargantua! of de digitale release Smooth Operators, waar alle vier de nummers al in hun ruwe demo versie te vinden zijn. De studio heeft de opnames goed gedaan, de spanning tussen de verschillende gitaarlijnen komt op Period veel sterker uit de verf dan in de grove schets op het download album. Schoon en ontdaan van de opname hervorming valt de complexiteit van de composities van Katadreuffe nog veel beter op. Vraag is wel wanneer de andere zes nummers van ‘Smooth Operators’ dezelfde behandeling krijgen. Want elk van hen verdient deze enorme stap voorwaarts. (www.myspace.com/katadreuffe) Een andere Nederlandse band die 2012 begint met een grote stap vooruit is The Black Atlantic. De Darkling, I Listen ep is de eerste release die volgt op het succesvolle debuut Reverence For Fallen Trees uit 2009. Ze etaleren ditmaal een voller en verder ontwikkeld eigen geluid, dat een bijna volle twee jaar op de weg met een steeds concreter vormende band weerspiegelt. Dit geeft de indiefolk van Geert van der Velde en zijn inmiddels vaste groep (waaronder singer-songwriter Kim Janssen, de perfecte tegenstem voor Van der Velde) compositorisch veel meer diepte en gelaagdheid, zonder overdreven vol te klinken. Tegendraadse ritmiek, gebruik van kleine botsende melodielijnen en de hoge kopstem van Janssen in de samenzang creëren tezamen een ongebruikelijk rustgevende spanning die met elke luisterbeurt meer onder de huid kruipt. Licht, zonnig, maar met een sluimerend onbehagen in de achtergrond. Dit alles nog eens versterkt door de vragen waar de protagonist van Van der Velde in zijn teksten mee lijkt te worstelen. Filosofische beschouwingen, welhaast, op het zijn en een onbehagen met deze tijd. Een zinderend vervolg op een al zeer sterk debuut dat enkel een grootse toekomst lijkt te voorspellen.