Rutger Zuydervelt lijkt het wat rustiger aan te doen dit jaar; we zijn al over de helft, en volgens onze laatste telling blijft zijn aantal releases nog in de enkele cijfers. Tegelijk lijkt er voorlopig ook dit jaar geen uitzondering te zijn op de regel dat Machinefabriek-releases zelden in hun eentje uitkomen, want ook nu weer verschenen er drie nieuwe platen tegelijk. Vijf van de zes nummers op Colour Tones hebben de naam van een kleur (de zesde is een live mozaïek), en onvermijdelijk ga je bij de eerste beluistering op zoek naar je inner synesthesist om te raden welk nummer welke kleur voorstelde. Wij hadden er twee min of meer goed, maar misschien dat we het wat verder hadden geschopt als we eerst de verhalen van Imants Ziedonis waarop de nummers geïnspireerd zijn, hadden gelezen. Daarbij is iedereen zijn of haar associatie ongetwijfeld anders wat misschien gereflecteerd wordt in de kleurloze regenboog op de geheel in grijstinten uitgevoerde hoes. Muzikaal is Colour Tones een mooie, gebalanceerde plaat. Ieder nummer is een afgerond geheel dat in zijn ontwikkeling musique concrète, drones en subtiele melodie verenigt. Geen elementen die de Machinefabriek-fan zullen verbazen, maar platen in het recente verleden wilden nog wel eens de coherentie missen die de nummers hier wel hebben. Ieder nummer heeft zijn eigen karakter: op Green speelt Gareth Davis basklarinet een belangrijke rol, Grey is gebouwd rond een subtiele drone met het gevoel van een oud cassettebandje, terwijl Blauw een vredig spel van afgeronde tonen is. Minder bijzonder is de samenwerking tussen Zuydervelt en Singaporees Marc Chia, alias One Man Nation. Het eerste kwartier is de weergave van een concert dat de twee in het Bimhuis gaven, een ingehouden improvisatie met veel ultrasone tonen en elektronische percussiegeluiden. Heel veel lijn zit er niet in, en ook komt de muziek niet echt tot ontwikkeling. Gelukkig hebben beide heren het bronmateriaal geremixt; Zuydervelts mix is typisch Machinefabriek: afgeronde, langzaam modulerende tonen als achtergrond voor kriegelige microgeluiden. Chia focust meer op de elektronische percussie, gemixt met pulsen elektronische ruis en andere geluiden. Er is meer opbouw dan in de liveversie, maar echt overtuigen doet het niet. Wel weer fraai is de tweede 7inch van Machinefabriek en Celer. Net als op de Maastunnel/Mt. Mitake single van eerder dit jaar maakt het duo op Numa/Penarie´ mooie, warme ambient drones met genoeg experiment om het spannend te houden. Enige klacht is het formaat, want hoezeer we ook van 7inches houden, deze muziek was gebaat geweest bij de ruimte om zich verder en breder te ontwikkelen. Wie weet volgt er nog een cd. Ruimte in Zuydervelts releaseschema moet daar wel voor te vinden zijn.
