Teutonische kwaliteit bij het duo Driftmachine. Eindeloze dubrijke zoethoudertjes waarbij de luidsprekers aan het daveren gaan, de resonantie een prominente rol inneemt en ‘Colliding Colours’ echt een waarlijk botsend kleurpallet is. Het is een nauwkeurige en uitgekiende blik in het kosmisch dubparadijs dat hunkert naar aandacht. Driftmachine zijn oudgedienden van Tied & Tickled Trio (Andreas Gerth) en Lali Puna (Florian Zimmer) en niets herinnert gelukkig nog aan die indietronica-roest. Het enige dat het verleden verraadt zijn de zuivere klanken, de gedetailleerde puurheid van het geluid en het zalige vibreren van nauwelijks opvallende geluidsgolven. Driftmachine is zachtjes voelbaar wanneer de diepe, zelden luid weerklinkende dubbassen diep afdalen in onbekende regionen. En dat doet het vaak. Niet dat de bij ‘Eis Heauton’-aanleunende man-versus-machinedialoog ‘Radiations’ dit doet vermoeden. De openingstrack is een afstandelijke en kille opbotsing van elektronische oprispingen en echo’s. Op ‘Sans Soleil’ speelt Driftmachine open kaart. Dit is wat komen zal. Ingenieuze drumritmes, lage bassen, duistere technoklanken en dat eeuwige kosmische toedekken. ‘Observant Sirens’ presenteert zich als een groeiend, gloeiend en zwellend bassencomplex. Driftmachine herkleurt tektonische botsingen in zijn elektronische sfeervolle wijdsheid met ‘Gaukelwerk’ en het textuurrijke ‘Dogov Godov’ als geslaagde voorbeelden. Het mag gezegd, ‘Colliding Contours’ is een zeldzame dubparel die de saaiheid van het genre lustig doorprikt.
