Het legendarische ‘Hex’ kwam uit in 1994, waarna Graham Sutton, leider van de band die het genre postrock op de kaart zette, het kon schudden. ‘Hex’ kreeg nauwelijks aandacht en de band viel al snel uit elkaar. Pas tien jaar later dook Sutton weer op met de opvolger ‘///Codename : Dustsucker’.
Een minder invloedrijke plaat misschien, maar daarom is ze niet minder mooi. Jammer genoeg werd ook dit album volledig over het hoofd gezien, dus net als voor ‘Hex’ kunnen we alleen maar hopen dat gerechtigheid geschiedt. Zeker nu de mérites van een band als Talk Talk alom worden erkend.
Misschien helpt het wel, want hun voormalige drummer Lee Harris werkte mee aan de plaat, die hij samen met Sutton in de Dustsucker-studio opnam tussen 1999 en 2004. De sfeer van het debuut waart nog rond in bijvoorbeeld opener ‘From What Is Said When It’s Read’, maar het geluid gaat breder.
Veel shoegaze, een zweem triphop als een niet dansbare, minder donkere versie van Portishead, die heerlijke zang van Sutton, het ruimtelijke drumwerk, veel elektronica en een zweem jazz maken dit een zeer gevarieerde, ondergewaardeerde plaat.
De zang van sirene Anja Buechele in ‘Shapeshifting’ maakt van dit nummer een triphopnummer à la Bark Psychosis. En zo zijn alle nummers heel herkenbaar als van de hand van Sutton, door zijn minimale synthesizer- en gitaarspel, zijn uitgelezen keuze aan medewerkers en zijn efficiënte aanpak in zijn streven naar perfectie.
Op ‘///Codename: Dustsucker’ staat geen noot teveel, of te kort, maar een vervolg, op een paar singles na, kwam er niet meer. Wie weet zijn de twee heruitgaven wel een voorbode voor echt nieuw werk, tenminste, als ze deze keer wel de nodige aandacht weten te genereren.