Op basis van de synthesizergerichte droompop van albumopener ‘Come To Me Now’ zou je in Kevin Morby een mannelijke tegenhanger van Lana Del Rey kunnen zien. In de daaropvolgende nummers laat Morby zich net als Del Rey van een retrokant zien, maar mist hij haar knipoog en haar bewuste kitsch (en laten we wel zijn, juist die combinatie maakt haar werk zo onweerstaanbaar). ‘City Music’ is ook een beetje ouderwets, met z’n door Lou Reed en rock-’n-roll beïnvloede koers. Morby heeft een stem die niet op een Leonard Cohen– of Nick Cave-achtige plaat zou misstaan, maar hij kiest meestal voor uptempo-werk met een hoofdrol voor gitaarriffs. Op het aanstekelijke titelnummer werkt die aanpak prima, maar op veel andere momenten doet de plaat te oppervlakkig aan. Er staan bovendien te weinig echt sterke nummers op, waardoor ‘City Music’ uitpakt als een heel aardige plaat, maar niet veel meer dan dat.
