Reeds bij de eerste tonen maakt alt/sopraansaxofoniste Carla Marciano het ons duidelijk: als grote fan van John Coltrane houdt ze zelfs van zijn meest uiteenlopende stijlen. Voor ons vormt dat uitgangspunt alleszins geen enkel bezwaar. Niet alleen was Coltrane één van de meest getalenteerde saxofonisten ooit, ook weet Marciano haar adoratie te beperken tot op een niveau dat haar eigen muzikale visie niet in de verdrukking komt. Op die manier vervalt ze op Change Of Mood nooit in epigonisme, terwijl ze tóch de belangrijkste elementen uit de erfenis van de grootmeester kan meenemen. Voor haar derde album als bandleider schreef ze acht heerlijk lange composities, stuk voor stuk gefundeerd op ijzersterk melodisch materiaal. Haar werk is een mooi staaltje van wat we gemakshalve beknopt kunnen omschrijven als postmoderne hardbop. Het kwartet deelt de citaten en knipoogjes kwistig uit: in het ene nummer haalt Marciano enkele maten uit Gershwins Summertime aan, terwijl in een ander nummer Alessandro La Cortes pianospel dan weer duidelijk refereert naar de aanpak van McCoy Tyner, zowat de vaste pianist van Coltrane gedurende zijn laatste levensjaren. Change of Mood biedt veel luister- en ontdekkingsplezier zonder overbodige demonstraties van vernieuwingsdrang.