In de commerciële hoogdagen van de stonerrock, die een paar jaar na de grunge op gang kwam en het vervolgens uithield tot het begin van het millennium, toen de volgende generaties het overnamen of de boel hielpen verwateren, was er een naam die je steevast over de tongen hoorde rollen. Het was die van gitarist Gary Arce, die sinds de jaren tachtig in de weer was met proto-stonerband Yawning Man, de subcultuur van de generator parties hielp opstarten in de Californische woestijn en van invloed werd op de generatie van pottenbrekers als Kyuss. Toch duurde het bijna twintig jaar (!) voor er een album van de legendarische band verscheen (‘Rock Formations’), en die passeerde eigenlijk zo goed als onopgemerkt. Nochtans blonk het gezelschap uit in een vrij vloeiende lyriek die de erosie van de woestijn al net zo efficiënt opriep als de loden tegenhanger van de zware stonerbands. Arce is anno 2016 nog altijd in de weer met ietwat spacey, zwevende woestijnrock, en belijdt die nu ook via Zun, een band waarin ook oude bekenden John Garcia (Kyuss, Slo Burn, Hermano, Unida,…) en Mario Lalli (Yawning Man, Fatso Jetson) opduiken. Het album is duidelijk georiënteerd op de psychedelische jaren zestig en zeventig, maar de sound had met die zoemende bassen, breed uitwaaiende gitaren en onder effecten bedolven vocalen net zo goed uit de jaren 1990 kunnen stammen. Garcia en Sera Timms (Ides Of Gemini) spelen haasje over in de zes songs die stilistisch eigenlijk amper van elkaar te onderscheiden zijn. Ze vloeien in wazige sferen en slome marsen, maar drijven vooral voorbij in een psychedelische waas. Bedwelmend, behaaglijk, maar zonder sporen achter te laten. Jammer.