Hoe snel gaat de tijd. De helden van weleer, de mannen en vrouwen die ons met hun vernieuwingen voortdurend heerlijk op het verkeerde been zetten en ons uitdaagden nieuwe richtingen uit te gaan, ook die helden worden ouder. Twee daarvan, Leonard Cohen en Philip Glass, zijn zelfs de zeventig gepasseerd (Glass net, Cohen drie jaar), maar hun muziek klinkt vandaag de dag nog even fris en vernieuwend als weleer. Zelfs de kersverse dubbel-cd ‘Book of Longing’, waarvoor Philip Glass 22 gedichten rond thema’s als liefde en dood uit Cohens gelijknamige boek toonzette en waarop hij nauw met de popzanger samenwerkte, heeft die frisheid.
‘Book Of Longing’ bevat heel wat opera-elementen: muziek, teksten en – althans live – beweging en beelden. En hoewel ‘Book Of Longing’ een fraaie aanvulling vormt voor eerdere opera’s van Glass, wordt het nooit een echte opera. Het blijven losse ‘songs’ die elkaar aanvullen.
Het repetitieve element, zo kenmerkend voor minimal music, is vooral te horen in de begeleiding door het Philip Glass Ensemble van de vier klassiek geschoolde zangers, maar overheerst niet. En hoewel we Leonard Cohen vooral kennen van zijn markante zang, mag hij op dit album alleen af en toe zijn spreekstem lenen: even markant, maar soms wel wat spijtig.
Het resultaat is fantastisch voor iedereen die hetzij Cohen, hetzij Glass bewondert. Of allebei.
Voor liefhebbers van Glass is ook de cd ‘Amstel Pleij’ van het Amstel Quartet interessant. Op deze cd vertolkt dit Nederlandse saxofoonkwartet Glass’ vier delen tellende en ongeveer 23 minuten durende ‘Saxophone Quartet’ uit 1995.
Glass concipieerde dit werk oorspronkelijk als ‘Concerto For Saxophone Quartet And Orchestra’, maar schreef het zodanig, dat het ook zonder orkest gespeeld kon worden. Of het Amstel Quartet de eerste is die dit werk op de plaat zet, is ons niet bekend. Vaak wordt dit stuk in ieder geval niet gespeeld. Het wordt op deze cd fraai gecombineerd met echt klassieke saxofoonwerkjes van Fauré en Glazunov.