Net als op voorgaande albums zoals The Way To Heresy (2005) of Declaration Of Innocence (2008) neemt Herman Klapholz op Blood Will Tell een op zijn minst schizofreen te noemen positie in. Alsof hij niet echt kan of wil kiezen, balanceert ook zijn nieuwe album tussen dark ambient enerzijds en van adrenaline dooraderde dansvloerstuff anderzijds. In tijden waarin een cd gedegradeerd is tot een manier om concerten te versieren, is de beslissing om de beats boven te halen uiteraard makkelijk te vergoelijken. Dat neemt echter niet weg dat een cd vooral thuis wordt beluisterd en dan durft een overdaad aan dansritmes nogal gauw vervelend te worden. Gelukkig wordt de (Satans)kerk op Blood Will Tell redelijk in het midden gehouden zodat de beats de kerk(er)atmosfeer niet wegspoelen; en vice versa. Nieuwigheden (zoals de dubinvloeden op Dead Cities bijvoorbeeld) zijn er ook op deze mooie, maar sober vormgegeven cd te vinden: hoe popmuziek zou kunnen klinken uit de luidsprekers van de soek illustreert Saloméh. Organische drumgeluiden waarover een bezwerende stem teksten declameert doet ons denken aan een vrije interpretatie die Muslimgauze had kunnen maken van Do It Again van The Chemical Brothers, terwijl de sitarklanken in Shakrah ons terug katapulteren naar de muziek van Suns Of Arqa. Nog meer in het oogspringend is de afsluiter Your Darkest Soul waarop Flintology Ah Cama-Sotz een Nine Inch Nails pak aanmeet. Blood Will Tell is misschien niet de allerbeste Ah Cama-Sotz, maar de cd bewijst dat Klapholz geen genoegen neemt met een status quo. En dat is alvast meer dan wat we doorgaans bij de concurrentie te horen krijgen.