Om in de metal nog een beetje op te vallen proberen bands de gekste dingen. ASG uit North Carolina mixt stonerriffs, hardrock, psychedelica, progrock en zelfs blues met hun versie van metal, en verpakt dat ook nog eens zodanig dat het weer niet al te bizar wordt voor de grote massa, dat het gewoon lekker euhm… poppy klinkt. Dus eigenlijk ook weer niet zo erg gek. Maar dat je zo mijlenver verwijdert raakt van de revolutionaire oerkracht van de metal, mag duidelijk zijn. Dus! Na de Blues For Bama (?) op de helft van het album zakken de modieuze rockers ook nog eens weg in ballads, en lijken ze de uitgang echt helemaal kwijt te zijn. Het komt niet meer goed. Het zal er mee te maken hebben dat er nog meer plek ingeruimd diende te worden voor de niet onverdienstelijke stem van Jason Shi, die naast schreeuwen ook nog eens echt kan zingen. Maar uiteindelijk komt het er op neer dat ASG alle kanten uit zwabbert, en niet iets neerzet dat beklijft.