Dit Italiaans trio schoot uit de startblokken in 2012, een flinke roadburn achterlatend. Na hun debuut ‘Deadly Kick For A Fat Fucker’ uit 2013 is dit hun tweede plaat. Draai alvast je raam open, steek die sigaret in je mondhoek en laat dat blik bier sissen want ook deze plaat is een snelle rit op heet beton, op een snelweg waar rawk ‘n’ roll, stoner en hardrock samenkomen. Dit is een snel album met een high-end productie. Laat die testosteron maar door dat lijf gieren. Tussen de twee instrumentals ‘Baracuda’ staat deze plaat vol met vette gitaren, met riffs die staan als een huis, met een laag distortion, gebalde stoere zang en meppende drums. Ze vinden heel zeker het wiel niet opnieuw uit, maar als je vernieuwing wil dan zal je een renovatiewerker moeten contacteren want The Clamps zitten kniehoog in good old complexloze bad-boy-rock-‘n-roll. Gewoon je haar in de nek smijten en vuist in de lucht, dàt is de bedoeling van deze plaat. Het gaspedaal wordt de hele rit flink ingedrukt en je zou kunnen stellen dat de songs inwisselbaar zijn, maar als ze allemaal gedrenkt zijn in een bad van groove zoals de verzameling songs op dit album dan malen wij daar niet om. Referenties? Motörhead, Peter Pan Speedrock, Zeke, The Hellacopters, Backyard Babies.
