Ik tast enigszins in het duister wie achter deze welklinkende artiestennaam schuil gaat, dus wordt context achterwegen gelaten en leggen we de Art Giraffefungal zonder introductie op de onderzoekstafel. Dit album bestaat uit zestien nummers met elk een speelduur van niet meer dan drie minuten. Iedere track is een improvisatie, en als de bijsluiter mag worden geloofd zijn de opnames gemaakt op boten en treinen. Ik kan het er niet aan afhoren, maar dat geeft niet. Deze collage aan drones, noise en overige geluidsexperimenten heeft zijn momenten, maar het gevoel van richtingsloosheid kan maar niet worden losgelaten. Black Porridge pielt met primitieve elektronica als een chef die de juiste receptuur voor de soep is vergeten. Sommige ingrediënten zijn buitengewoon smakelijk, echter het eindresultaat laat te wensen over en laat een onbevredigend gevoel achter. We zijn bijna geneigd het gerecht terug naar de keuken te sturen, maar geloven dat een goede kok vooral zelf moet proeven alvorens te serveren. Voortaan de goede ideeën beter uitwerken en wie weet had deze plaat wel een blijvende indruk gemaakt.