We hadden het kunnen denken natuurlijk. Na de lovend ontvangen albums White 1 en White 2 willen Stephen OMalley en Greg Anderson ons kennis laten maken met de zwartste kanten van hun ziel. Niet dat de twee witte cds opwekkende deuntjes bevatten, integendeel, maar in vergelijking met deze toepasselijk getitelde Black One klinken die plots uitermate zonnig. Sin Nanna is een kort grafintrootje van twee minuten dat meteen de toon zet voor de rest van de plaat: diepzwart, en liever nog wat zwarter eigenlijk. Hoe zwart weet je meteen als we vertellen dat voor het slotnummer, in een inktzwarte halloweensfeer, gastvocalist Malefic (Xasthur, Twilight) zijn claustrofobie mocht botvieren in een doodskist met alleen een microfoon ter zijner beschikking. De gruwelijke kreten die de man uitbraakt gaan dan ook tot in de diepste krochten van de waanzin. Ongeveer de helft van de tracks, degene zonder vocale steun, zijn voornamelijk gebaseerd op diepe basdrones zoals we ondertussen van het collectief gewoon zijn. De ondergrondse stemmen die opduiken in de overige tracks grijpen tot in het diepste van uitvoerder en toehoorder. Oren Ambarchi, John Wiese (Bastard Noise) en Wrest (Leviathan, Lurker Of Chalice, Twilight) zetten hun gebroken knoken in om de hellesfeer van de plaat mee te verdiepen. Pinhead is losgelaten, helleschepselen zijn neergedaald en Sunn O))) verzorgt de soundtrack. Hemeltergend plezier en longenvernietigende bassen, de vallei der verdronkenen is nabij, dat belooft voor de nieuwe tournee die eind dit jaar Europa aandoet.
