Na ‘Have You In My Wilderness’, haar opvallend poppy en toegankelijke vierde plaat, keert Julia Holter terug met misschien wel haar meest ambitieuze, kleurrijke opus tot op heden. Een negentig minuten durende dubbelaar die, zich inspirerend op een regel van de schrijver Etel Adnan (‘I found myself in an aviary full of shrieking birds’), probeert een portret te schetsen van onze hedendaagse maatschappij, waarin niets meer lijkt te zijn wat het was, alle waarheden ter discussie staan en ieder dagdeel weer een nieuwe verrassing brengt. Misschien moeten we ons niet meer afsluiten voor de waanzin, stelt ze voor, maar ons ervoor openstellen en er van gaan houden.
In opener ‘Turn The Light On’ gaan alle registers dus meteen volop open en krijgen we een overvloed aan strijkers en dynamisch geweld over ons heen gestort. Derde nummer ‘Chaitius’ is een acht minuten durend epos met een operakoor en Japanse spoken word, vijfde nummer ‘Everyday Is An Emergency’ opent met een instrumentale eerste helft waarin iets dat klinkt als een combinatie van een alarm en een doedelzak enthousiast de irritatiegrens opzoekt. En dan zijn we nog niet eens op een derde van de plaat. Let ook op de sterk door Vangelis geïnspireerde synth-partijen door Tashi Wada.
Had ik zelf net na ‘Have You In My Wilderness’ geconcludeerd dat Holter het best te verteren is als ze haar theatraliteit, mythologische verwijzingen en barokke ambities een beetje in toom houdt, hier gaat ze volop de diepte in, de late Kate Bush en de dubbelaars en trippelaars van Joanna Newsom achterna. Voor een gedegen oordeel over een overweldigend werk als dit moet je hier dus nog even niet zijn; ‘Aviary’ is zo’n plaat om te ondergaan, jezelf over te verbijsteren en wellicht ooit wat grip op te krijgen. Ik ga erop kluiven.