Als er één band is die tot het hart van jaren 1960 psychedelica doordringt dan is het Comets On Fire wel. De band uit Santa Cruz blaast elk kleine-piemel bandje van zijn sokken met vuurballen als Fieldrecordings From The Sun en Blue Cathedral. Grootse Hawkwind riffs, uitgestrekte feedback en freaky vocalen, de belangrijkste ingrediënten van die twee albums, zijn op Avatar enigszins aan banden gelegd om plaats te maken voor échte liedjes. Minder freakshow, meer gevoel; minder experiment, meer Liedje. Niet dat ze die freakshow verleerd zijn, het is alleen meer binnen de lijntjes kleuren dan voorheen. Neem de laatste minuut van opener Dogwood Rust waarin de gitaren van Ben Chasny en Ethan Miller elkaar tegemoet komen in een intergalactische monsterriff. Jaybird is een stukje rustiger, wat niet wil zeggen dat het saai of traag is. De snelle ritmische hartslag en de bluesy gitaren doen denken aan Led Zeppelin in een bedaarde bui terwijl de soms rondsuizende elektronica wijst op de invloed van de huidige generatie. Nummers als Lucifers Memory en Hatched Upon The Age zijn exemplarisch voor Comets On Fire nieuwe stijl. Psychedelische superballads bedekt met een laagje oud roest, pianos die melodieus dartelen en Millers prachtige vocalen maken Comets On Fire steeds meer ingetogen en daarmee zelfs overtuigender. Avatar mag dan de directe overrompeling van vorige albums missen, de talenten van deze band liggen op veel meer niveau’s dan louter psychedelische stormen generen. Avatar is niets minder een hedendaagse psychedelische klassieker.
