Wij hadden nog niet eerder van Jeroen Rozendaal gehoord, maar gezien het cv op zijn site kan het heel wel zijn dat we structureel niet hebben opgelet. Een hele lijst van bijdragen aan films, theaterproducties en radioprogrammas, (wetenschappelijke) publicaties en een rist cds en cassettes, waarvan de eerste al meer dan twintig jaar geleden verscheen. Misschien moeten we maar eens snel gaan graven in die catalogus, want At My Feet In The Ground… is een erg goed uitgewerkte plaat, met veel aandacht voor ambiance en detail. Rozendaal combineert langzaam opkomende tonen, drones en opgerekte samples tot soundscapes met een sterke sfeer, die maakt dat de muziek permanent onder spanning lijkt te staan. Uit dat geheel komen geluiden tevoorschijn die soms herkenbaar lijken een diepe gong, radiostemmen in de verte maar vaker ontkoppeld zijn van hun betekenis, en als flarden van een abstracte melodie fungeren. This is not background music, staat er met koeienletters op de bijgevoegde flyer, en als je niet oplet mis je inderdaad alle details. Op plaatsen moest ik denken aan laat, etherisch werk van Coil (zoals Broken Aura, en hun platen als ELpH). De twee plaatkanten (circa 25 minuten elk, op doorzichtig vinyl) ontwikkelen zich gestaag door verschillende fasen, en de suggestie van het verhaal op de hoes van ondergronds gemaakte opnamen past daar mooi bij. Het is alsof de luisteraar door een aaneenschakeling van grotten en andere grote ondergrondse ruimten wordt geleid. Soms is er een abrupte breuk in het geluid, of een plotse, rauwe klank, allemaal op een manier die een unheimisch gevoel kweken. Vergelijken is lastig, maar als u iets heeft met acts als Cyclobe, Organum en John Duncan, dan is At My Feet In The Ground… zeker een aanrader.