Dat Julia Kent componeert voor onder andere film, theater en dans is een inkoppertje. Alles in haar solo cellomuziek ademt namelijk film, theater en dans, alsof ze ervoor gemaakt is om daar de scores voor te schrijven. Mochten de negen tracks op ‘Asperities’ wat zwaarmoedig of enigszins somber overkomen, dat kan kloppen want het album is opgedragen aan het concept ‘moeilijkheid’. Conflicten, problemen, tegenstellingen – de Canadese muzikante is er flink mee aan de slag gegaan. Geen beter instrument voor zoiets dan de cello, waarbij droefenis en doem zo sterk naar voren kunnen komen, net zo goed als melancholie en romantiek. Wat er vervolgens te horen valt, is zwaar op de hand, zeker, maar ook wondermooi en intens gevoelig. De celloloops, elektronische bewerkingen en het overige cellogeluid maakte ze in totale afzondering in haar eigen thuisstudio, zodat ze zich optimaal kon concentreren zonder enige afleiding. De blikkerige drums die er halverwege binnen knallen, doen wat af aan de spanningsboog, maar dat duurt maar een nummer. Het leed is dus te overzien. Verder: een prachtplaat.