Duivel-doet-al Richard Swift begon zijn carrière als artiest in Quaker-kerken rond zijn veertiende. Om zich aan dat milieu te ontworstelen, nam hij vanaf diezelfde periode al nummers op met zijn gammele viersporenrecorder. Een werkwijze die haast kenmerkend is voor de lo-fi die hij op deze dubbelaar brengt. Hoewel een dubbelaar. Twee ietwat lang uitgevallen eps is misschien een betere omschrijving. Verspreid over deze twee albums brengt hij nummers vol verwijzingen naar stokoude blues, experimentele pop, gestoorde garagerock en krautrock. Soms dachten we aan Tom Waits, zonder de stem van dat voorbeeld. Dat hij van vele muzikale markten thuis is, heeft hij eerder al bewezen. Hij was al actief in talloze bandjes in uiteenlopende genres. Zo speelde hij in het shoegazergroepje Starflyer 59 en heeft hij verder een meer op ambient gerichte muzikale uitlaatklep als Instruments Of Science And Technology. Maar goed, hier gaat het over zijn werk dat hij uitbrengt in eigen naam. En dat is, zoals ook vorig werk bewijst, geweldig te pruimen. Voor een nummer als Phone Coffins of Knee-High Boogie Blues zijn wij altijd zeer te porren. Richard Swift bewijst met deze stukken dat hij uitgroeit tot een boeiende artiest die van vele walletjes eet. Trouwens, naast muzikant maakt hij ook korte films. Ideale plaat om mee wakker te worden op een zondagochtend. Vooral als je de avond ervoor te zwaar bent doorgezakt.