Benny Sings bewijst met zijn vierde album opnieuw een van de charmantste muzikanten van Nederland te zijn. Toch keert er met ieder album weer dezelfde vraag terug: waarom vindt hij met zijn suikerzoete popliedjes geen groter publiek? Als producer wist hij al eerder Wouter Hamel en Giovanca te lanceren, die inmiddels bekende gezichten zijn binnen de Nederlandse popmuziek. Zelf weet hij de spotlights echter niet te halen. Tim van Berkenstein, zoals zijn echte naam luidt, timmert echter onverstoorbaar door aan zijn eigen oeuvre. Zijn vierde plaat staat wederom weer vol luchtige blue-eyed soul, met die karakteristieke jazzy vibe. Zijn ijle stem is deze keer wat minder prominent aanwezig: hij laat vooral de muziek spreken, en kiest ervoor om zijn zangstem onderdeel te laten worden van het geheel. De nummers lenen zich net zo perfect voor onderkoelde danspasjes als bij bijvoorbeeld The Whitest Boy Alive, wat vooral aan de kale hiphopbeats en de lichtelijk melancholische ondertoon te danken is. Toch weet hij het muzikaal net zo uit te kienen dat de liedjes stuk voor stuk heerlijk zomers klinken. Hopelijk wordt dit dan eindelijk de zomer van Benny Sings.