Onmiskenbaar: daar is weer die combinatie van een rietblazer, viool en lagen van elektronica in samples, loops en losse klanken. ‘APR 70’ verschijnt vijftien jaar na het debuut ‘m.=addiction’ en is het vierde album van Dictaphone, de ep uit 2004 niet meergerekend.
Verrassend dat het kernduo Roger Döring (klarinet, saxofoon) en Oliver Doerell (elektronica, bas, gitaar) met zo’n lage output zo consistent is – niet alleen in geluid, maar beslist ook in kwaliteit. Dictaphone beweegt zich hier weer wat weg van de toegankelijker en enigszins luchtiger klinkende ‘Poems From A Rooftop’ uit 2012, dat zelfs een fijn gezongen bijdrage ‘Rattle’ van Mariechen Danz bevatte. De heren kiezen weer voor een bijzonder gelaagde opbouw. Viool (Alex Stolze) en blaasinstrument, soms in meerdere partijen over elkaar, zorgen voor de mijmerende, licht weemoedige lijnen; ritmes worden opgebouwd uit elektronische percussie hier, een basloopje daar en dit alles aangevuld met overal opduikende losse klanken. Zo creëren de heren een dichte, gevarieerde en hechte textuur. In de meteen al fraaie opener ‘Opening Night’ zijn de klarinet, sax en viool prima herkenbaar maar verweven in tal van elementen die kalme, donkere ritmes opbouwen. Losse klanken roepen een exotische sfeer op. Regelmatig overigens klinkt op het album droge tabla-achtige percussie, wat bijdraagt aan een oriëntaalse associatie. In de tweede helft van het album introduceert Dictaphone nieuwe terugkerende elementen als een vrouwenstem en dubby effecten.
Ook als geheel is ‘APR 70’ een fraai in elkaar gestoken album, met een weemoedige, maar zeker ook warme sfeer. Als de mannen eens in de paar jaar bij elkaar komen voor telkens weer zo’n mooi album, dan heeft de luisteraar niets te klagen.