De Peruaanse Alejandra Luciana Cárdenas maakt onder het speelse pseudoniem Ale Hop verhalende geluidsontwerpen tot songs in haar Berlijnse studio. Haar plaat ‘Apophenia’, verwijzend naar apofenie – ’het opmerken van betekenisvolle patronen in willekeurige data’, is erg avontuurlijk en nodigt uit om verbindingen te leggen die er niet perse zijn. We worden uitgenodigd ons voorstellingen te maken, landschappen voor ons te zien vol personages met gedeelde en eigen persoonlijke levenservaringen. Dit kunnen dus waanvoorstellingen zijn die alleen jij ziet. Gezien de georganiseerde chaos die in het begin van de plaat aan je oren voorbijtrekt, is dit niet zo verwonderlijk: ‘Augury’ zet de toon, waarna Alejandra ons te midden van geluidsuitbarstingen toespreekt in ‘Side Effects’ als ware ze de stem van een boordcomputer van een ruimteschip. Maar ik kan het verkeerd zien natuurlijk. De schattige computergeluidjes op’El Beso’ (‘De Kus’) verleiden ons tot een dansje, een dodelijke dans zo blijkt. Op ‘Lima’ breekt, na een stemmige opening, een guerrilla-oorlog uit met kogelregens en donderende explosies verbonden door een scheurende gitaar, een soort van chaos die ook wel voorkomt bij de apocalyptische chaos van sommige nummers van WWWings. In het hierna volgende nummer ’Onomatopoeia’ is er halverwege vanwege een wiegende melodielijn eindelijk weer meer houvast. De getokkelde traditionele snaarmelodie op het psychedelische ‘Puñales’ treedt nog weer meer op de voorgrond. Daarna zwelt het geluidsgeweld weer aan, het vorige nummer was stilte voor de storm: ‘Apophenia (Cielo Azul)’ zit vol overstuurde mechanische noise. ‘Marches’ combineert ten slotte opzwepende elektro-akoestische ritmes met digitale hardcore noise. De reis op ’Apophenia’ is een idiosyncratische tot de verbeelding sprekende collage die gelukkig niet geheel ten onder gaat in chaos, en ons zegt -althans wederom mijn mening- dat we goed zullen moeten leren kussen met technologie om uiteindelijk niet onder te sneeuwen in totalitaire systemen.
