De uitgave Antichamber bevat tien elektro-akoestische stukken die Yannis Kyriakides tussen 1997 en 2007 gecomponeerd heeft. De dubbelcd is daarmee een misschien wat grove, maar beslist interessante dwarsdoorsnede van het werk van de Cypriotische, inmiddels al jaren in Amsterdam woonachtige componist. Dat de dubbelaar geen ruimte biedt aan de omvangrijkere theatrale composities is geenszins een bezwaar. Zoals de titel al suggereert, betreft het hier kamermuziek, maar toch ook weer niet helemaal (in de klassieke zin). Weliswaar zijn het composities voor relatief kleine bezettingen, nagenoeg steeds worden traditionele instrumenten met elektronica gecombineerd. Zo is het stuk waaraan de compilatie haar titel ontleent een compositie voor een strijkkwartet en computer, waarin de strijkers deels eendere, deels andere frasen spelen; die vervolgens in toenemende mate per computer worden geknipt, geplakt en vervormd. Zeimbekiko 1918 is een compositie met lange trage gestreken vioolklanken, gitaar en fragmenten van vinylplaten, inclusief de kraak en tik van de uitloopgroef. De ‘echte’ en opgenomen violen lopen bijzonder mooi door elkaar. U combineert stemmen met sinusgolven. Hoe verschillend de composities onderling ook zijn alleen al doordat zij telkens voor andere bezettingen zijn geschreven- er is, naast de combinatie van akoestisch en elektronisch, nog een terugkerende interesse van Kyriakides waarneembaar. De composities, aanleunend tegen minimal, nemen veelal de tijd om zich te ontwikkelen tot hechte vlechtwerken. En ze zijn nogal conceptueel, en dat lijkt wel herkenbaar. Voor sommige luisteraars gebeurt er te weinig, maar net zoals de kijker steeds meer details kan ontdekken in lang aangehouden filmshots, kan de aandachtige luisteraar nuances en klankrijkdom bij Kyriakides ontdekken. Het uitgebreide begeleidende boekje verklaart overigens veel over de uitgangsideeën bij de composities.