Anthem Of The Space

Ooit zal het het psychedelische Japanse collectief Acid Mothers Temple lukken om in elke Gonzo aan bod te komen. Deze keer gaat het om de tweede plaat die ze uitbrengen op het label van hun Finse fans van Circle, namelijk Ektro. Hoe productiever de groep, hoe minder aards ze gaan klinken, lijkt wel het motto van Temple-brein Kawabata Makoto. Zijn kompanen zijn deze keer Higashi Hiroshi, Shimura Koji (ex-High Rise, ex-White Heaven), Okano Futoshi (ex-Ghost) en vooral Tabata Mitsuru (Zeni Geva, een vroege incarnatie van The Boredoms en ook solo heel actief) die voor beide tracks de credits deelt met Kawabata. Twee nummers slechts, inderdaad, maar de titeltrack duurt dan wel meteen drie kwartier. Amon Duul II ten tijde van ‘Yeti’ is de grote inspiratiebron voor deze ongebreidelde jam. Pas na twintig minuten komt er iets dat als een rustpunt kan doorgaan om daarna even hels als voordien te keer te gaan met vooral gitaar en bas. Het tien minuten durende ‘Poppy Rock’ trekt de kaart van de jig; AMT gaat volksmuziek spelen voor gevorderde dopeheads. Doel van deze plaat: de luisteraar tot ver voorbij de minst heldere sterren brengen. ‘Anthem Of The Space’ voert iedereen ver weg, heel ver weg. Supertrip. Keuhkot bereidt een kwaliteitsreisje met compleet andere ingrediënten. Snuifjes wereldmuziek, noise, filmische avant-garde, no-wave, bliepjes allerhande en een zeer persoonlijke voordracht – in het exotische Fins uiteraard – in een bij lyrische bombast aanleunende sfeer, maken dit schijfje tot een heel vreemd werkstuk van een eigengereid multimediakunstenaar die zowel thuis is in de wereld van de performance, kunsttentoonstellingen, als arty muziek. Kake Puhuu, alias Keuhkot, bracht vroeger platen uit op het gerenommeerde noiselabel Bad Vugum (onder meer Circle, Radiopuhelimet) en evolueerde duidelijk van eerder gitaargerichte experimenten naar een heel eigen klankenwereld waar weinig referenties op te kleven vallen. Soms lijkt Barry Adamson niet veraf. Maar die heeft te weinig naar Laibach geluisterd en is niet genoeg doordrongen van de industriële probeersels van het legendarische Holy Toy om aan deze van experimenteerdrift overlopende Fin te kunnen tippen. Zeer aangenaam luisterbehang, dit schijfje.

tekst:
Patrick Bruneel
geplaatst:
ma 5 jan 2015

Nog meer nieuws krijgen over muziek en kunst?

Schrijf je in op de Gonzo (circus)-nieuwsbrief!