Wij blijven ‘Mother’s Daughter And Other songs’ van Tunng één van de beste debuutalbums van de jaren 2000 vinden. De fijn uitgebalanceerde mix van folk en elektronica zorgde eigenhandig voor een nieuwe wind in de folkwereld, al wist alleen die andere folktronicasensatie The Books ook dat hoge niveau te halen. Met ‘…And Then We Saw Land’ zit de Britse band intussen al aan album vier. Sindsdien is er heel wat veranderd. De elektronica-invloeden verdwenen bij elke plaat steeds meer naar de achtergrond en maakten steeds meer plaats voor folkmuziek met een lichte popinslag. En ook al waren de songs nog altijd sterk genoeg, toch voelden we dat de originele sound steeds meer naar de achtergrond verdween. Op deze nieuwe is de evolutie helemaal doorgetrokken. Oorspronkelijk zanger en songschrijver Sam Genders heeft definitief een stap opzijgezet – daarvoor toerde hij ook al nauwelijks mee – en Tunng is niet langer zijn en Mike Lindsays hobbyproject. Vanaf nu horen we een groep aan het werk, zoals Tunng dat live ook al was. Vooral zangeres Becky Jacobs treedt nadrukkelijker op de voorgrond. De songs klinken er voller door. Het is snel duidelijk dat ‘…And Then We Saw Land’ niet in een slaapkamer met knip- en plakwerk tot stand is gekomen. De elektronica is nog heel beperkt aanwezig, maar wordt hooguit als een aanvulling beschouwd. Voor een deel vinden we dat jammer. Hoewel Tunng nog altijd de warmte uitstraalt van vroeger, krijgen we het er niet echt warm van. Zeker als de pop het wint van de folk, zoals in ‘Sushimi’, zien we de toekomst van de band ietwat angstig in. Wij zijn vooral benieuwd naar wat Sam Genders gaat doen. En dat wil wat zeggen.