Anchor is het tweede album van Nick Zammuto, die eerder furore maakte als de helft van het in 2012 ontbonden duo The Books. Het belang en de waarde van dit project is moeilijk te onderschatten. Desalniettemin klonk het eerste album dat Zammuto na de opheffing ervan solo uitgaf als een zucht van verlichting. Met een viertal albums op zak leek de formule waar The Books bekend mee was geworden een eindstation te hebben bereikt. De overaanwezigheid van het wereldwijde web met zijn tal van digitale archieven waaruit muzikanten lukraak en legaal kunnen plunderen, zorgde ervoor dat hun combinatie van gevonden geluid en elektroakoestische muziek niet meer zo uniek was als toen zij begonnen. Op hun toepasselijk getitelde laatste album The Way Out leek het tweetal al op zoek naar een manier om aan hun eigen stijl te ontsnappen. Zammuto ging hier op zijn eerste solo-album mee verder en dit leverde een speels album op zonder al teveel conceptuele richtlijnen. Het enige waarin het nog tekort schoot waren een heldere invalshoek en een zekere gratie die meer dan een half uur wisten te beklijven. Het nieuwe album Anchor wint het op beide van deze vlakken van zijn voorganger. Zammuto heeft zich dermate als liedjesschrijver ontwikkeld dat zijn eenmanswerk niet langer naar losgeslagen experimenten of muzikale therapie neigt. Zijn zang is bevrijd van overmatig, expliciet gebruik van autotune en in plaats van curieuze muzikale verwijzingen worden er toegankelijke elektroakoestische popliedjes gemaakt. Deze verpopping is geen uitholling ten opzichte van Zummatos eerdere werk, maar eerder een daadkrachtig inslaan van een nieuwe koers naar verdere bestemmingen. Anders dan het vorige album maakt Anchor dan ook voor het eerst de vergelijking met The Books overbodig. De stem van Zammuto is inmiddels letterlijk en figuurlijk sterk genoeg om op zichzelf gehoord te mogen worden.