Solitude is een nieuw klein Frans labeltje dat, in opvolging van Amanita, zijn nek durft uit te steken om extreme, vooruitstrevende en experimentele muziek uit te brengen. Het label vloog er meteen in met een ondertussen uitverkochte splitsingle waarop John Wiese een kantje deelde met Guilty Connector. Het Tsjechische Gride (political fastcore) en het Franse Monarch (meteen een dubbel-cd) volgden. Deze eclectische verzameling artiesten is de ideale plek voor de in Amsterdam residerende Brit Danny O’Really om zijn eerste echte soloplaat aan de underground te presenteren. Begonnen met het maken van muziek voor dansvoorstellingen, evolueerde O’Really stilaan alsmaar meer richting experimentele noise en maakte sinds eind vorige eeuw deel uit van Plastered (experimentele rock), Blisters (met onder meer Razorblade Jr. van Gone Bald), Labdog (improvisatienoise) en Harakiri Sisters (met twee geflipte Japanse dametjes). Daarnaast is hij actief als geluids- en opnametechnicus, een job waarin hij evenmin muzikale grenzen respecteert. Hij werkte net zo goed met bands als Biohazard en Deicide als met Melt Banana en Lol Coxhill. De zes stukken op zijn solodebuut, die de ondertitel ‘Music For Unusual People’ draagt, bevat voornamelijk gitaarmanipulaties. De sfeer is donker, soms dreigend maar vooral minder lawaaierig dan we van de man hadden verwacht. Niets mis mee natuurlijk, want intens en inventief zijn de stukken wel. De zes stukken hebben de tijdsduur als titel, wat wel meer voorkomt bij dit soort muziek. Eigenlijk vormen vijf fragmenten de omkadering, de vingeroefeningen bijna, voor het absolute meesterwerkje ’23.13’, dat het langste nummer is en meteen ook het sleutelmoment van deze plaat vormt. Het stuk komt traag en rustig op gang, maar de tonen zitten hoog en zoeken naar de pijngrens. Maar wat verwachten we anders van een idolate Merzbow-fan? Hij kocht speciaal een ipod om ook in de stad Merzbow te ondergaan. Denk ook aan de projecten van Matthew Boner als hij Skullflower even laat rusten (Total bijvoorbeeld) en het werk van Oren Ambarchi. Voor de modale Studio Brussel-luisteraar zal de stap naar de splitrelease, met de steun van tien labels uitgebracht, van Elysium en Monarch niet te overbruggen zijn. Wij genieten echter met volle teugen van de plaat die inzet met vier ultrastrakke cybergrindstukken van Elysium. Zes minuten hebben ze nodig om ons volledig weg te blazen, waarvan track twee, toepasselijk ‘Short Message’ getiteld, zelfs de volle acht seconden duurt! Nog verzopener klinkend dan The Locust en Trencher, we dachten dat het niet meer kon, maar Elysium bewijst van wel. Twee schreeuwers zorgen voor de afwisseling voor dit arty kwartet dat naar eigen zeggen death’n’roll speelt. Het nummer van het Franse Monarch daarentegen is ultradoom. Één nummer, één uur. Punt. Telde zijn dubbel-cd nog drie nummers voor negentig minuten, nu bouwt Monarch aan een track die in de kast moet staan naast ‘Absolutego’ van Boris en ‘Lysol’ van The Melvins. Monarch is verder beïnvloed door Khanate, Corrupted en de blackmetalfascinatie van Sunn O))). Log, donker, traag, intens, tranceopwekkend, de ‘Amplifier Death March’ is gewoon schitterend in zijn traagheid. Solitude is, zoals hierboven te merken, een garantie voor veelzijdigheid. Als het maar om intense muziek gaat. Zo hebben we het graag.
