We worden stiekem verdomde vrolijk van het debuut van het Zweedse duo Korallreven. Geen vuiltje aan de lucht met hun veel-lagige synthpop die slim gecomponeerd is en zorgeloos klinkt zonder oppervlakkig te zijn. Naar verluidt is het duo geïnspireerd door een verblijf in tropische oorden, waar lurkend uit een kokosnoot de zon op de bol vertelde hoe de nieuwe plaat moest klinken. En zo geschiedde: Afrikaanse koortjes, disco, trip- en synthpop zijn bijeen geveegd en gedompeld in een zwembad van onvervalste feelgood droompop. Korallreven heeft veel weg van het Amerikaanse Tanlines, alleen dan zonder de bongo’s en tropische gitaar, want zo bond maken de Zweden het nu ook weer niet. Over de tropen gesproken, ook Planet Mu vertoeft tegenwoordig in tropische sferen. Het eenmansproject Tropics veegt eveneens van alles bij elkaar op ‘Parodia Flare’. Shoegaze-vocalen, balearic, Britpop en dubstep smelten samen tot een resultaat dat eigenlijk heel vertrouwd klinkt. Chris Ward is minder kitscherig dan de Zweden. Hij klinkt hier en daar als James Blake, dankzij de beats die door de fluisterkoren heen breken, maar beticht zich overwegend van een laidback poppy geluid, waar ook hier weer het credo wegdromen overheerst. Buiten mag koning vorst de winterbloemen op de ruiten blazen, met het warme plezier van beiden, denken wij aan oorden ver weg, terwijl de denkbeeldige zon vertelt welke plaat we nu eens weer zullen opzetten.