Die opwinding die ik voelde toen ik voor het eerst ‘Squarepusher Theme’ hoorde, komen in de buurt van het gevoel dat de eerste twee nummers van ‘Ametrine’ me geven. Met een beetje fantasie had ‘Luxury’ op ‘Feed Me Weird Things’, het debuut van Squarepusher kunnen staan. Op die moderne bass music-melodieën na dan. De rollende, jazzy baspartij en organische drums klinken vers en spannend. Het titelnummer is een vreemdsoortige mix van breakbeat, ambient en progrock. De gitaar spettert als in het betere werk van Yes. Ja, Deon Custom overrompelt. En niet zo’n klein beetje ook. Eerlijk, het zijn de beste momenten van de eerste langspeler van Deon van Ooijen uit Dordrecht, dat is verschenen op het sympathieke Amsterdamse platenlabel Basserk. Niet dat de rest van ‘Ametrine’ niet de moeite waard is, maar die eerste minuten, mijn hemel wat trekt Van Ooijen daar de registers open. Wat volgt is een zoektocht naar een eigen stijl. Dwars door, langs, over en onder dansmuziek sinds begin jaren 1990 heeft voortgebracht. Het eindresultaat lijkt op veel, maar ook weer op niks. Een beetje zoals die andere Nederlandse producers Martyn en 2562 te werk gaan. Het speelse bass music-geluid van producers als Rusko en Rusty is nooit ver weg. Wanneer Van Ooijen ritmes door elkaar laat lopen en een lappendeken van melodieën, geluiden en samples neerlegt, klinkt ‘Ametrine’ als een klok. Grote plus? De gesamplede percussie klinkt organisch en open. Op z’n ep ‘Mirrored Patterns’ uit 2011 zocht Van Ooijen nog naar een eigen geluid. Dat heeft hij inmiddels gevonden. Al glijdt hij uiteindelijk tegen het einde van dit langspeeldebuut uit. ‘Aurora’ en ‘Icy Wind’ zitten zo volgepropt met verschillende muzikale componenten dat de focus zoek is geraakt. Details. Van Ooijen wordt een grote.