Het label Alone Records bezorgt ons alleen maar gekopieerde promos zonder enige vorm van informatie, maar deze twee releases verdienen ondanks die waardeloze cdrs toch enige aandacht. Andalusië, metal, flamenco en jazz zijn de ingrediënten voor de tweede plaat van Orthodox. Debuut Gran Poder (binnenkort opnieuw uitgebracht als dubbellp bij Southern Lord) liet al horen tot wat deze combinatie leidt, en het geluid van die plaat wordt hier gewoon voortgezet. Denk King Crimson die instrumentale metal speelt en je weet meteen hoe deze band klinkt. Door toevoeging van klarinet, trompet, contrabas en hier en daar een vleugje piano benadrukt de band de jazzy kant van het geheel. Het trio, wiens individuele namen er volgens de band zelf niet toe te doen, gooien wat doomstructuren in de mix (Solemne Triduo en het titelnummer) maar leggen toch voornamelijk de klemtoon op ingetogen jazz. Op één nummer na blijft de plaat instrumentaal en dat is maar goed ook. Nergens kan Orthodox tippen aan het meesterschap van Bohren Und Der Club Of Gore, maar dat is dan ook niet evident. Amanecer En Puerta Oscura is gewoon een gezapig voortkabbelend plaatje dat nergens verrast maar ook niet tegenvalt. The Perfect Rat doet de glorietijden van het SST-label herleven. Logisch, als het kwintet zowel Greg Ginn (hier op bas) en woordkunstenaar Jack Brewer in de rangen heeft. Greg Ginn schreef muziekgeschiedenis met Black Flag en Gone, terwijl Brewer een aantal memorabele platen maakte met het met jazz geïnjecteerde Saccharine Trust (luister Pagan Icons en We Became Snakes) en met de Jack Brewer Band. Ook op Endangered Languages trekt Brewer het laken volledig naar zich toe. Hij vertelt en vertelt en ratelt maar door, terwijl de gitaren van Gary Arce (Yawning Man, Ten East) en Mario Lalli (Fatso Jetson, Orquesta Del Desierto) overal doorheen kronkelen. Ginn en drummer Bill Stinson leggen gewoon een bodempje waarop de andere drie bandleden volledig loos kunnen gaan. Negen lange nummers staan er op, waarin volop ruimte wordt gegeven aan de gitaren en Jack Brewers poëtische teksten. Alleen in afsluiter Semi Nomadic vervangen blaaspartijen de gitaren en geven de plaat een waardig einde. We voelden ons meteen twintig jaar jonger bij het horen van deze plaat, die echter nergens teveel teert op het verleden. De band vergelijkt zijn werk graag met het absolute meesterwerk Bitches Brew van Miles Davis, en al zijn er muzikaal weinig raakvlakken, de intensiteit en de vrijheid die wordt genomen doen inderdaad aan die fameuze dubbelaar denken.