Fursaxas nummers dreunen als vanouds doorheen de twilight zone van droom en realitiet, cirkelen rond in een tijdloos vacuüm waar verleden, heden en toekomst oplossen in etherische oliën. Tracks als Bells Of Capistrano kabbelen voort op een psychedelisch eb en vloed van Casio, rammelende percussie, akoestische gitaar en fluitjes onder het heldere schijnsel van een volle maan. Maar het is vooral Tara Burkes zang die de hoofdrol speelt in deze saga en een desoriënterend web spint van vertraagde voor- of achterwaarts afgespeelde loops in een nooit eindigende repetitieve ceremonie van majestueuze madrigalen.