Allusions sonores laat een duidelijke ontwikkeling van David Berezan horen ten opzichte van zijn vorige cd voor empreintes DIGITALes, ‘La Face Cachée’. Niet per se beter, maar in elk geval rijker. Zijn werkwijze blijft hetzelfde: alle composities zijn gebaseerd op field recordings, die hij voor een deel rechtstreeks gebruikt, voor een ander deel elektronisch vervormt en voor een derde deel als uitgangspunt neemt voor puur elektronische gecreëerde klanken. Allusions sonores bevat vijf elektroakoestische composities die omgevingsgeluiden combineren met abstracte klankschappen. Soms contrasterend, soms verrassend fraai in elkaar vervloeiend. Het openingsnummer Buoy bijvoorbeeld, is gebaseerd op opnamen van (oceaan)boeien; ze zijn met voorzien van bellen, gongs of fluitjes, die reageren op de golfbewegingen. Er klinkt watergeplas, golfslag, ritselende keitjes, maar het is niet altijd duidelijk in hoeverre de klanken reëel of elektronisch gefabriekt zijn. Op deze al dan niet field recordings bouwt Berezan voort met abstracte elektronische geluiden. Nog sterker werkt het contrast en samenvloeien in Galungan, gebaseerd op opnamen van Balinese festiviteiten, rituelen en het dagelijks leven. Berezan bouwt de compositie op langs de geluiden uit de sawahs, van gamelans en de zeer concrete opnamen van het religieuze feest waaraan de compositie haar naam ontleent. Het stuk schommelt heen en weer tussen herkenbaarheid en abstractie, en soms is er geen onderscheid te maken. Deze, samen met de eveneens op Balinese opnamen gebaseerde maar anders uitgewerkte Thumbs behoren tot de hoogtepunten van de cd. Er zijn wel wat kanttekeningen te plaatsen. Zo is het jammer dat Berezan vaak terugvalt op dezelfde (rinkelende en ratelende) klanken en bewerkingen; het maakt niet meer uit wat het bronmateriaal en de herkomst is, het resulteert in vergelijkbare geluiden en uitbarstingen van klankclusters. Daar staat tegenover dat elke compositie mooie momenten kent en de cd als geheel meer variatie en balans biedt dan de voorganger.