Vijf jaar na hun eerste samenwerking komen Pedro Soler en Gaspar Claus met een nieuw album. Was ‘Barlande’ destijds een mooie combinatie van Solers flamencogitaar en Claus’ moderne cellospel, de opvolger ‘Al Viento’ is mogelijk nog beter. Vader Soler is in Spanje bekend als een vertegenwoordiger van de klassieke flamenco-stijl, met grote aandacht voor dynamiek en klank. Zoon Claus begeeft zich op de uiteenlopendste muziekterreinen, van eigentijds gecomponeerd via improvisatie tot pop. Hij zorgt hier – net als op het vorige album – met name voor de avontuurlijke en experimentele toets aan de flamenco. Hij strijkt, maar evengoed slaat, krast en dreunt hij op de cellosnaren. Het is met name door het cellospel dat ‘Al Viento’ ver weg is van enige ‘gypsy king’, maar ook van Paco Peña of Paco de Lucía. Solers spel bevat de bekende flamenco-elementen – strakke picado’s (van die gitaarloopjes, gespeeld met afwisselend twee vingers), getokkelde arpeggio’s en felle tremoloslagen, maar ook hij is geen purist. Claus zet tegenover het getokkel en de slagen het ene moment lange gestreken tonen, die kunnen uitmonden in drone-achtige resultaten. Het andere moment creëert hij een unisono-effect door kort op de snaren te strijken of slaan. Op weer andere momenten verzorgt Claus melodielijnen, die Soler van krachtige ritmiek voorziet. Vader en zoon voelen elkaar prachtig aan; of ze nu hetzelfde spelen of juist een contrast creëren, het resultaat past. Dat Soler en Claus buiten de gebaande paden willen treden, blijkt ook uit ‘Silencio Ondulado’, een nummer tegen het einde van de cd, waar ze de medewerking hebben gevraagd van Serge Teyssot-Gay (gitarist in onder meer Noir Désir en Zone Libre) en zanger/gitarist Matt Elliott (Third Eye Foundation). Een verrassend buitenbeentje: ver van flamenco, sterk leunend op sfeer en een bijzondere toevoeging aan een toch al uitstekend album.
