Vrijwel meteen na het einde van fusiongroep Hugh Hopper Band, bokste saxofonist Frank van der Kooij een nieuw project in elkaar, dat nagenoeg uitsluitend leden bevatte van de pas ter ziele gegane formatie. Het leeuwendeel van de sleutelfiguren bij NDIO zijn oudgedienden als Hugh Hopper (bas), Pieter Bast (drums) of Robert Jarvis (trombone). Nieuwkomer Niels Brouwer (gitaar) zorgt in ieder geval voor een frisse impuls. De jarenlange samenwerking werpt duidelijk haar vruchten af, want op eersteling ‘Airback’ blijkt overduidelijk dat NDIO een hecht op elkaar ingespeeld combo is. Het geluid zweeft ergens tussen jazzrock, fusion en experiment. Behalve de elektrische bas differentiëren het gebruik van trombone en van sfeerscheppende samples NDIO het sterkst van de onmiddellijke concurrentie. De regelmatige herhalingen van unisono-motiefjes, de rockinvloeden en klarinetgeluiden roepen bij momenten herinneringen op aan de Belgo-jazz van weleer (genre Trio Bravo, Pierre Vaiana). In ieder geval ontbreekt inventiviteit niet op het album, getuige daarvan de bijzonder degelijk geïntegreerde samples en sfeerstukjes die de nummers accentueren op de juiste plaatsen – talrijke bands beten hun tanden stuk op dergelijke experimenten. De structuur van de composities is dermate open dat de musici vlot omschakelen van improvisaties naar vastgelegde thema’s en terug. Vergeet vooral de website niet te bezoeken, waar je twee prachtige en representatieve nummers (‘Big Bombay’ en het door een spaarzame elektrische gitaar gedragen ‘Soap’) kan voorbeluisteren. Daarna ben je verslingerd aan NDIO, zeker weten.