Er was eens de stem van Maja Ratkje, zo luidt het devies. Stem? De omschrijving instrument is beter op haar plaats. Een kleine historie; na de luide mentale trip ‘Voice’ en de knaagdierlijke ‘Post-Human Identities’ die ze met Jaap Blonk beklonk, heeft Ratkje haar faam gevestigd in het rijtje vrouwelijke improvisatrices als Diamanda Galas, Meredith Monk en consorten. Dit anatomische album is een concept dat is geboren uit een danstheatervoorstelling waarbij Ratkje het sfeergeluid verzorgde, vervormde en haar stem bij verleende op onnavolgbare wijze. Er is stilte om mee te beginnen, alsof de heer Ikeda is uitgenodigd. Waar blijft het lawaai, de chaos, de wervelwind? Na een paar ijle danspassen begint de tong haperend te klakken, het gehemelte brengt de akoestiek en de mondholte is de klankkast. De carte blanche wordt gretig aangenomen en het ratelende offensief openbaart zich met overlappende gesprekken van 1 persoon in de schizofrene realiteit totdat stemmen als sirenes verzwolgen worden. Prettig rochelende spuugkrijsen, de bekende knaagdierenimpressies en fluistertonen zullen logopedisten uren bezig kunnen houden tijdens het verloop van de voorstelling. De sfeer blijft desondanks vrij sereen met zachte soundscapes en meditatie belletjes die een drone opwekken, al moet men blijven uitkijken voor plotse uitbarstingen waarbij de saliva als lava in het rond lijkt te spuwen. Zelfs met deze karaktertrek zullen de mannelijke improvisatiestalkers hun hart op kunnen halen met vrouwe Ratkje op de hoes prijkend als avantgardistische postergirl. Ging het eigenlijk niet om het dansstuk en niet haar eigen bereidwillige pose? Ach, fotos in het boekje verwijzen naar die vraag, terwijl het visuele resultaat van de uitvoering onbeantwoord blijft. Tip; zijn ze de dvd vergeten op te nemen? Niet getreurd, men is vrij om zelf een voorstelling te projecteren in de eigen geest met Ratkje binnen hoorbereik. Tsup-tsja-hihe-su-chhhh!
