Paul Hazendonk kiest niet echt voor een eenduidige beat. Hij bewees het al met zijn label, Manual Music dat zich ergens ophoudt tussen eigenzinnige techno, elektronica, deep house en soms ook pop. En laat nu net diezelfde vier elementen ook zijn debuut Adapt inkleuren. De grootste kleurvlek is ingetogen en melancholische deephouse. Urban Suitcase en Ugly Smacker zijn bedoeld voor de dansvloer, sommige nummers twijfelen en anderen blinken ongemeen uit in hun anders zijn. Zo krijgt Hazendonk in Never Written Lazarusman op bezoek. De sfeer wordt duister en hunkert naar oude Detroit techno. Ook Primate nestelt zich gretig in deze sfeer, door een blender gejaagd en angstaanjagend grauw. Hazendonk amuseert zich te pletter en toch is de song grimmig. Maar de opeenstapeling van ideeën, het bijelkaarpassen van tegenstrijdige en elkaar uitdagende geluiden die op elkaar opbotsen werkt aanstekelijk. Het is op materiaal als dit dat Hazendonk bewijst dat hij perfect zijn vak beheerst. Of op Canyon, de beatloze Eurosong-powerballade met Sian Evans (van Kosheen) die je al dan niet zint. Paul Hazendonk doet dit niet in zijn eentje en koestert ongetwijfeld het meedenkwerk van Noraj Cue. Geen idee wat de impact hiervan is. Maar laat je dat niet weerhouden Adapt met enige chauvinistische liefde te omarmen. Het klinkt lekker.
