Eerst was er Gorerotted. Wat een naam. Dan maak je als band natuurlijk geen folk. Nu is het gewoon The Rotted, maar dan in sneltempo. Al is het geen deathgrind meer, en ergens is dat wel jammer. Dat was pas een deuntje lawaai voor onze ziel, ziekelijker bijna dan de meeste satanische black metal. Nu rot het gewoon, snel weliswaar, tenminste als we de twee eerste nummers skippen. Te traag, te veel sludge met een zanger die geen stem heeft voor dat genre. En dan de beuk erin. Ons wakker schudden, de kop zwaaien, het resterende haar naar het hiernamaals zwierend. Tja, wat hadden we anders verwacht van een band die zijn debuut onder dit banier Get Dead Or Die Trying noemde. Dit is crustpunk zoals Mötörhead die zou kunnen brengen als Lemmy wat jonger was, minder whisky dronk en een voorkeur had voor skeletten (Surrounded By Skulls) en niet voor nazimemorabilia, al is dat uiteraard soms hetzelfde. Soit, één van onze kinderen doet er ondanks het volume een ferm dutje bij. De gore zal niet genoeg zijn, het tempo niet snel genoeg misschien, al doet The Rotted zijn best. De kleinste vind het super. Een half jaar oud en al meetierend met deze band. De wereld kan er alleen maar beter van worden. Put Me Out Of Your Misery inderdaad, zoiets. Meer van dit, maar dan op een echte promocd.
