Wie er oude recensies op na slaat (of zijn platenkast), zal de naam van Lawrence English veelvuldig treffen in het gezelschap van de woorden ‘ambient’, ‘field recordings‘, ‘soundscapes’, en niet te vergeten ‘kalm’. Bij Stephen Vitiello is dat eigenlijk niet heel anders. En eigenlijk zou deze recensie daarmee kunnen eindigen. Want ‘Acute Inbetweens’ ontbeert een uitgesproken geluid of achterliggend idee waarmee de plaat zich onderscheid in de constante stroom ambient-met-wat-drones-en-field-recordings die al tijden uit het elektronische achterland opwelt. De Australiër en de Amerikaan houden het mooi en kalm, maar het is te synthetisch om echt warm te zijn. De meeste nummers zijn simpel van opzet: een grondtoon, een enkele loop die soms de suggestie van melodische progressie in zich draagt, een bewerkte, onherkenbare sample, enfin, u weet hoe het werkt. Een mooie plaat voor zolang hij duurt, maar ik denk niet dat ik hem volgende week nog herken.
