Scot Ray, voormalig rechterhand in het orkest van Brian Setzer, schreef zelf een negental composities die hij hier samen met de Cline-broers (respectievelijk op drums en gitaar), Jeff Gauthier op elektrische viool en Stuart Liebig op contrabasgitaar, neerzet. Ray bespeelt op deze cd de hem zo vertrouwde trombone, in tegenstelling tot op de cd Bedouin Hornbook van Rich West, waarop hij de tuba verkent. De eerste vier nummers konden zo op een willekeurige plaat van Nels Cline hebben gestaan: ze swingen en rocken tegelijk, jazz vermengend met loeiharde gitaren. Daarna doet het kwintet het wat rustiger aan, met naar het cartooneske neigende traditioneler klinkende jazz die jammer genoeg meermaals verzinkt in spielerei en vooral veel gepiel. Een beetje jammer, vooral door het sterke begin van deze cd. Doordat de twee kanten van Ray hier aan elkaar worden gekoppeld, de ruige en de zachtaardige muzikant, valt dit schijfje een beetje tussen de kieren. Het is teveel een staalkaartje van s mans kunnen dan een samenhangend geheel om te blijven boeien.
Nels Cline, ondertussen de vaste gitarist geworden bij Wilco, komt na het recent verschenen mooie album Instrumentals (GC63) alweer met een cd op de proppen. Konden we van zijn debuut onder de noemer Nels Cline Singers maar geen genoeg krijgen, deze tweede plaat valt een beetje tegen. De indruk wordt gewekt dat het merendeel der nummers te veel in functie is geschreven van een van de drie muzikanten om hun kunstjes met hun instrument te vertonen. Dat wil niet zeggen dat de heren niet kunnen spelen, maar het komt de samenhang van de plaat zeker niet ten goede. Fly Fly leunt het dichtst aan bij het debuut, het is eerder experimentele rock die een beetje neigt naar Caspar Brötzmann terwijl de rest van de plaat eerder naar jazz neigt. Zo is Bright Moon een eerbetoon aan Erik Von Essen en labeleigenaar Jeff Gauthier, Spell is een heel minimaal stuk en dan hebben we het interessantste zowat gehad. In de overige nummers domineren te veel solos om echt te beklemmen. Volgende keer meer nummers en minder artiestenkunstjes graag.
