Kijk, het is eigenlijk heel simpel: in een enigszins rechtvaardige wereld zou de welhaast perfecte elektronische pop van International Peoples Gang door elke rechtgeaarde muziekliefhebber in de klamme doorzwete armen gesloten worden. Maar we ploeteren nu eenmaal sufgebeukt verder op een door-en-door-cynische kutplaneet, waar de muziekmedia liever elkaars reet lopen te kussen dan bij de les te blijven. We zouden ook kunnen blijven dooremmeren over hoe fraai ‘Stop’ (de zwoele engelenzang van Katty Heath!) tijdens een landerige zaterdagmiddag-autowasbeurt uit het gemiddelde soundsystem zou schallen, ter verheffing van de loslopende brommerjeugd uit de wijk. Het is een oud zeemansverhaal, waarin we eerder Wire en – yep – Coil zagen verschijnen. De ingrediënten zijn namelijk identiek: met enkele technische trucjes, een kleine portie geluk of gewoon iets meer intellect of goeie smaak bij de modale cd-shoppende proleet hadden die destijds ook het broodnodige succes en/of erkenning geoogst. Och, het zal z’n tijd wel duren. Voorlopig blijft IPG lekker cult en daar is niks mis mee. Snobism rules.
