Volgens het verhaal dat Leor Galil voor de Chicago Reader schreef, en dat door XL records handig wordt gerecycleerd als bio, zou hij Willis Earl Beal ontdekt hebben door een flyer die Beal had opgehangen in een boekenwinkel, waaruit bleek dat Beal op zoek was naar vrienden. Galil schetst verder een bijna mythologisch beeld van Beal als een outsider artiest een zwarte twintiger die nu eens bij werkloos bij zijn oma woont zonder de arme dame huur te betalen,, dan weer door het Amerikaanse leger afgewezen wordt (faut le faire!), eventjes dakloos is en uiteindelijk aan de slag gaat als nachtportier in een motel in New Mexico. Beal zou geen computer hebben en laat zich opbellen om over de telefoon zijn publiek one-to-one toe te zingen.
Vervolgens zou Mos Def, op basis van één van Beals flyers beslist hebben om diens leven te verfilmen. En dat voordat Beal ook maar één officiële release uit heeft. Leor Galil geloofde dat hij op een ruwe (outsider) diamant gestoten was. Wijzelf hielden er vooral een stevige tinnitus aan over dat verdomde Marketing Alarm ook. En toch: onze scepsis bleek uiteindelijk nergens voor nodig hoe hard het marketingsprookje ook stinkt, het enige wat telt zijn uiteindelijk toch de songs waar we op afrekenen, en laat het met die songs nu net goed zitten. Oude countryblues is duidelijk het vertrekpunt. Waar veel hedendaagse interpretatoren van de blues zich laten vangen aan zielloze virtuositeit, pakt Earl Beal het een pak slimmer aan. De twaalfmaten-mantra wordt vervangen door repetitieve, nét niet atonale soundscapes.
Earl Beal heeft evenveel stemmen als songs. De man schippert tussen Tom Waits en Nick Drake, zonder daarbij aan authenticiteit te verliezen. Onderweg doet hij ook nog eens het lijzigste van Captain Beefheart (Cosmic Queries) en een potten-en-pannenversie van Dylans Subterranean Homesick Blues (Swing On Low) aan. Best een goeie plaat dus, waar wat ons betreft niet zon fishy marketingverhaal had bijgehoeven.
