Tien jaar geleden opgericht als collectief met commune-achtige trekjes is Acid Mothers Temple momenteel uitgedund tot een heus Japans übertrio. De AMT-catalogus is inmiddels uitgewoekerd tot een onoverzichtelijk kluwen dat enkel via noeste monnikenarbeid kan worden gereconstrueerd. Voor psychedelische speedfreaks is AMT-sensei en langharige monstergitarist Makoto Kawabata (ook Mainliner, Musica Transonic, Toho Sara e.v.a.) de enige Hendrix-reïncarnatie die naam waardig. Reisgenoten zijn bassist, boswachter en bergfanaat Atsushi Tsuyama (Omoide Hatoba, Akaten) en percussiewonder cum stenenfreak Tatsuya Yoshida (Ruins). Het technisch meesterschap van deze heren staat buiten kijf, en met name Yoshida zorgt met supersonische polyritmiek weer voor minderwaardigheidscomplexen bij het drummerlegioen. De eerlijkheid gebiedt ons echter: niets nieuws onder de rode zon. Op dit elfendertigste album worden opnieuw de genoegzaam bekende fascinaties voor klassieke powertrios als Cream of Blue Cheer, obscure occitaanse folk, Britse jazzrock, Zappa en het Franse hippiemoederschip Gong tot uit hun voegen barstende en bijwijlen ook uitputtende jamsessies getransformeerd. Wanneer trance omslaat in verveling kunnen enkel de vocale capriolen van kosmische joker Tsuyama de meubels redden.
