In tegenstelling tot het gros van de releases op PacRec is de plaat van David Reed (ook actief als Luasa Raelon en baas van het Snip Snip-label) onder de vlag Evenomist geen harsh noise. Donker is het geluid van zijn nieuwe werk wel, daar niet van, maar het blijft dicht bij ambient of illbient. De vier nummers vormen in hun geheel een sfeervolle geluidsband bij een bevreemdende, imaginaire horrorfilm waarin meer excessief geweld wordt gesuggereerd dan er daadwerkelijk wordt getoond. In deze muziek worden net zo goed zwaar uitvliegende noisefragmenten gesuggereerd, maar we krijgen ze niet te horen. Popol Vuh’s soundtrack voor ‘Nosferatu’ (met de legendarische Klaus Kinski) past perfect binnen de sfeer die Reed hier bewerkstelligt. Damion Romero maakt sinds de vroege jaren 1990 indruk met projecten als Slug en Speculum Fight en de samenwerking met Hiroshi Hasegawa (stichtend lid van de legendarische psychedelische noisemakers C.C.C.C.) onder de noemer Astromero. Deze keer doet hij het alleen en evoceert middels het gebruik van helse feedback en meanderende drones de sfeer van een in verval verkerende grootstad. Het onwezenlijke effect van een door zware smog geteisterd Los Angeles vertaalt hij in minimale bastonen, frequenties die ruimtes aanvallen, muren aantasten, hersenpannen splijten en zo een verwoestende indruk nalaten. Tenminste als we dit half uur verzengend geluid op voldoende hoog volume door de kamer jagen. De stadswoestijn die Los Angeles soms is, heeft er meteen een perfect gecaste stadslawaaimaker bij, als aanvulling bij de obligate stadsdichter- of –fotograaf. Roman Torment zijn van deze drie releases de enigen die regelrechte harsh noise op ons loslaten. Het duo Jeff Witscher (Impregnable, Deep Jew) en Evan Pacewicz (Moth Drakula) plukte een aantal tracks uit de niet meer verkrijgbare tapes ‘Black Spring’ en ‘Bewilderment’ en vulde die aan met enkele nieuwe nummers. Door alcohol opgewekte woede, seksueel getinte fetisj en misplaatste agressie zijn de bouwstenen voor zeven nummers onvervalste pokkeherrie, die door middel van helse pieptonen, een bij wijlen opduikende zwaar vervormde stem en intense feedback een postindustriële, overstuurde wereld oproepen. Dit iets meer dan een half uur durend stuk doet vermoeden dat het uitermate fijn moet zijn om in Los Angeles te wonen.
