Het Zweedse Odyssey debuteert met een album dat klinkt als een stonerversie van de releases op een legendarisch noiselabel als Amphetamine Reptile. Bands als Guzzard of Tar bijvoorbeeld. Het zijn weliswaar van de mindere coryfeeën van het label, maar desalniettemin de moeite. En dat met een scheut doom erbij. Doe daar dan een Scandinavische versie van Al Johnson bovenop (Shorty, U.S.Maple). Dan hebben we al een behoorlijk idee van hoe deze band klinkt, en dat is noisy rock met een hoek af. Zeker als het trio live speelt, gaat Jonas Pedersen volledig uit zijn krankzinnige dak, geruggensteund door Jepser Karlsson op drums en Marcus Östensson op gitaar. De drie behoorlijk vol getatoeëerde heren maken noiserock weer net dat beetje gevaarlijker dan de vele bands die wel het genre beoefenen, maar zich zeer netjes gedragen. Energiek is het minste wat we van de acht songs kunnen zeggen. Minpuntje is dat na een aantal nummers we het trucje wel doorhebben, iets wat op een podium voor minder problemen zal zorgen omdat er dan een visueel aspect bij komt. Het trio darXtar tapt uit een heel ander vaatje, al zitten ze wel op hetzelfde label. Aged To Perfection is reeds het zevende album van de band rond oprichter, zanger en gitarist K. Soren Bengtsson. Hij richtte de band op na de dood van Robert Calvert(Hawkwind), die voor Bengtsson dé inspiratiebron vormde om muziek te beginnen maken. Het was geleden sinds We Came Too Late uit 2005 dat we nog iets uit het darXtar-kamp mochten vernemen, en dit werpt zijn vruchten af. Spacerock is het idioom waarin het trio zich begeeft, al ziet de band het soms ook ruimer dan dat. Alvorens echt te gaan rocken, begint de plaat namelijk met een drietal akoestisch getinte nummers met veel ruimte voor atmosferische synthesizers in een tekstueel kader van milieubewustzijn. En dan vindt de band het genoeg en wordt er stevig doorgerockt, als een jammend Hawkwind in een bluesy bui. Het is net de toevoeging van stevige blues die darXtar weet te onderscheiden van andere psychedelische en spacerockers. In het afsluitende, bijna twaalf minuten durende, Fiska På Gräsmattan klinkt de band net als een vroege Pink Floyd, zonder in hippiedom en jaren 1960-adoratie te vervallen. Eigenlijk is Aged To Perfection, ondanks zijn verscheidenheid, verrassend coherent en dat siert deze doorzetters.
