Op alweer hun vijfde komt het Duitse Kammerflimmer Kollektief dicht in de buurt van een magnum opus. Diverse losse eindjes vallen op hun plaats. Kammerflimmer heeft zich losgemaakt van eertijdse connecties en is enkel nog zichzelf. Thomas Weber lokt zijn toehoorders steeds verder mee in het sprookjesbos. Achter elke boom liggen nieuwe kronkelpaadjes te blinken. Ook nu zijn jazz, improv, elektronica, country en filmmuziek de vaste ijkpunten, maar steeds meer doet Kammerflimmer de grenzen vervagen. Weber laat enkele ballonnetjes op, de rest is werk in uitvoering: kaleidoscopische improvisaties door muzikanten die zich volledig wegcijferen ten faveure van de groep. Er ontstaan complexe filigreinen van geluid die zorgvuldig de valkuil van het maniërisme omzeilen. Iriserende, magnetische geluidsdraden cirkelen door de kamer in een continu spel van aantrekken en afstoten. Behalve de bekende bas, viool en blazers worden fonkelende accenten gelegd met harmonium, tinkelende belletjes of etherische toetsen-effecten. Op haar best is dit een magische ontmoeting tussen de intiemere passages van Return To Forever, een abstracte Rachels of Tied & Tickled Trio in een lyrische mood. Exemplarisch is de ingehouden schoonheid van opener Lichterloh waar een glooiende melodie kronkelt door een steeds raadselachtiger wordend landschap. Behalve de schitterende afsluiter is er nog Unstet (für Jeffrey Lee Pierce), de bloedmooie ode aan het genie van de Gun Club-leider met prachtige inmenging van pedal steel en mondharmonica.
